|
|
|
Dan 13
Proveli smo prepodne u Istorijskom arhivu Beograda tražeći vizuelni materijal o Novom Beogradu budući da ga nemamo puno. Priče naših sagovornika su se uglavnom zasnivale na sećanjima na vreme izgradnje delova Novog Beograda i grad na pesku. Često su to bile priče o pustinji i poljima koja su pokrivala ogromnu teritoriju označenu brojevima parcela, sada brojevima stambenih blokova od 1 do 70. „Nije bilo ničega“ čuli smo više puta, a kada su stanovi sagrađeni „nije bilo ničega“ u smislu prodavnica, kulturnih sadržaja, zajednice. Novine o Novom Beogradu, koje je objavljivala lokalna samouprava precizno su predstavile proces izgradnje ne samo novog dela grada već i zajednice koja se u njemu formirala. Ljudi su podsticani da se isele sa zemljišta na kojem se nalazi danas najveća opština Beograda, da rade na gradnji, grade zajedništvo, da prisustvuju sastancima i koncertima. Proizvodnja zajednice koja je prihvatila doseljenike iz cele bivše Jugoslavije zasnivala se na posleratnom duhu ponovne izgradnje, ali nisu svi bili voljni da joj se priključe, pa je bila obeležena snažnim političkim impulsom. Novinski članci na koje smo nailazili su otkrili prisustvo komunističke ideologije i vojne infrastrukture koje su se ogledale u nazivima radnih mesta predvodnika aktivnosti i njihovih političkih aspiracija. Pojedinci su bili cenjeni samo ukoliko su prihvatali ulogu heroja izgradnje koji je najviše radio ili podsticao druge da ostvare najbolje. Nedostatak entuzijazma za kolektivne akcije bio je osramoćen u novinama, ali to je ukazivalo i na to da neki nisu prihvatali komunističku agendu. Ipak, ta agenda je omogućavala obrazovanje, ne samo u ideološkim okvirima već u stvarnosti. Oni koji su razvijali Novi Beograd uključili su i opismenjavanje radnika i promovisali su besplatno školovanje za svakoga. Ljudi koji nisu imali smeštaj i šansu da završe školu bili su udomljeni i obrazovani i kao takvi zahvalni i spremni da prihvate bilo koji pravac na koji ih rukovodstvo bude usmerilo. Pametno, zar ne?
|
|
